قصۀ رفتن را همه می‌دانیم، یا حداقل فکر می‌کنیم که می‌دانیم. هرچند که تعامل سالیان اخیر نگارنده با متقاضیان مهاجرت، بیشتر بیانگر این بوده است که معمولاً ما رفتن را یک واقعه می‌پنداریم. یک فرآورده که به آن متمایل می‌شویم و سپس به دنبال راهکارهایش می‌گردیم تا آن را محقق سازیم. رفتن اما نمی‌تواند یک فرآورده باشد، رفتن یک فرایند بطئی و آهسته است که گام‌به‌گام در ما شکل می‌گیرد. آرام‌آرام بزرگ می‌شود، ریشه می‌دواند و ناخودآگاهمان را درگیر خود می‌سازد.

هرچند که همیشه نیاز، به تقاضا نمی‌انجامد. چه بسیار کسانی که خواستند بروند و نرفتند و بالعکس آن. خواسته‌های ناخودآگاه همواره قرار نیست تصمیم‌گیرندۀ نهایی روند زندگی ما باشد. خودآگاه ما این وظیفه را دارد که شرایط را بررسی کند و حکم نهایی صادر کند. این فرآیند گاهی ممکن است، حاصل یک ماه باشد و یا سی سال پیشروی مدامِ این اندیشه که «آیا من در جای درستی ایستاده‌ام؟»

رفتن اما فقط قصۀ خواستنِ ما نیست. خانواده، جامعه و حتی عواطف و توانمندی‌های خودمان، هرکدام یک مرحله است که جدیت ما را برای جامۀ عمل پوشاندن به رؤیاهایمان می‌آزماید.

همۀ این مراحل که پشت سر گذاشته شوند، تازه غولِ مرحله پایانی سر بر می‌آورد که «آمدن» است. هر رفتنی را آمدنیست و اگر علی‌رغم همۀ مشکلات، تصمیمِ رفتن با ماست، تصمیم آمدن قطعاً با ما نیست. ما می‌توانیم بدون اجازۀ دیگران از یک رابطه عاطفی خارج شویم، به هر شکل درنهایت از محل کارمان خداحافظی کنیم، و یا خواندن یک درس را رها کنیم. اما آمدن به این سادگی‌ها نیست. برای آمدن ابتدا باید کسی ما را در یک رابطۀ عاطفی بپذیرد، شرکتی به‌عنوان همکارْ ما را به رسمیت بشناسد و دانشگاهی ما را پذیرش کند.

همۀ این مراحل دربارۀ یکی از پیچیده‌ترین گونه‌های رفتن که «مهاجرت» باشد، به سخت‌ترین گونۀ ممکن جاری و ساری است. رفتنی سخت و آمدنی سخت‌تر. چیزی که اما به تمامی این معضلات می‌افزاید، مواجهه با این مراحل همراه با بی‌اعتمادیست. در این مسیر همه‌چیز در هاله‌ای از شک و تردید است. سؤال‌ها فوران می‌کنند. خانواده از یک سو، جامعه از دیگر سو و درنهایت عواطفمان ما را راحت نمی‌گذارند. کشور مقصد، از ابتدا مبنایش را بر عدم پذیرش قرار داده است و ما یک‌تنه باید با همۀ این بی‌اعتمادی‌ها و تردیدها بجنگیم و این مراحل را قهرمان‌وار پشت سر بگذاریم.

بخش اصلی و تأثیرگذار در «ماندن»، همانا توسعه موفق کسب‌وکار شماست. اگر اوضاع کاری خوب جلو نرود، ماندن و از ابتدا یک زندگی را ساختن، بیش از حد مشکل است. ما تصمیم گرفتیم، که در غیاب مؤسساتی که در این بخش از فرآیند رفتن می‌توانند به شما کمک کنند، راهی را برای هموطنان کارآفرین بیابیم و بسازیم.

با توجه به فاصله ارزش واحد پول ملی ما نسبت به دیگر کشورها، دیگر این ایده که از ایران برای ارتزاق و گذران زندگی تغذیه مالی بشویم، چندان عاقلانه نیست. این خلأ را ما با ارائه خدمات بنیان‌گذاری و توسعه کسب‌وکار جبران می‌کنیم.

سال‌ها پیش این مسیر را برای خودمان پیمودیم و چیزی که آرزویش را داشتیم، همراهانی صادق و همدل بود که ما را راهنمایی کنند و در لحظاتی که ضعف و ترس بر ما مستولی می‌شود، کنارمان بایستند. ما به خواسته‌مان نرسیدیم. مسیرها را یک به یک رفتیم و با زحمات فراوان و با چاشنی شانس، از موانع رد شدیم. حاصل تجربه‌های ما، و اراده‌مان برای کمک به کسانی که شبیه روزهای گذشتۀ خودمان بودند در قالب مؤسسه چهره‌نگار متبلور شد. پایمان که به آنسوی آب رسید، به سراغ بهترین‌ها رفتیم و آن‌ها را نیز همراه کردیم. از آن زمان تاکنون خوشحالیم که این مؤسسه از زبانِ کسانی که مهم‌ترین رفتن زندگیشان را به ما سپرده‌اند، پاسخگوترین بوده‌ایم.

می‌دانیم برای شایستۀ نگاه شما بودن، باید تلاش بیشتری داشته باشیم و در همین مسیر راه را خواهیم پیمود؛ و صد البته اعتماد شما تلاش ما را بارور می‌سازد، تا بارانی باشد برای بذر امید شما، که هیچ رفتنی بی‌امید به سرانجام مطلوب نخواهد رسید.

پایندگی از آنِ شما